OLED (Organic Light Emitting Diodes) veya Organik Işık Yayan Diyotlar, piyasadaki LED teknolojisinin farklı bir dalıdır. LED'ler, elektroluminesanstan faydalanan yarı iletken ışık kaynaklarıdır. Fotonları (ışığı), elektronları cihazın yayıcı tabakasındaki eletkron deliklerine yönelterek oluştururlar. Işık, elektriğin girişi ve yarıiletken maddeden geçişi sayesinde oluşur.
İlk olarak 1987'de Kodak araştırmacıları Ching W. Tang ve Steven Van Slyke tarafından oluşturulan OLED teknolojisi ise LED'le aynı fikre sahiptir. Ancak LED ampulleri yerine ince, ışık yayan filmleri kullanır. OLED bu sayede daha parlak ışık oluşturabilirken, mevcut LCD/LED teknolojilerden daha az enerji kullanır. OLED'deki "O" harfi yani "organik" ise ışık yayan filmlerin hidrokarbon zincirlerden oluşmasından kaynaklanıyor.
OLED ekranlar genellikle dört birincil katmandan oluşur: yapı iskeletini oluşturan alt tabaka, elektronları çeken anot, elektronları sağlayan katot ve aralarındaki organik katman.
OLED'in farklı cihazlara uygun çeşitleri de vardır. Cihazın ekranı, yavaş güncellemelerle yetinebiliyorsa (Kindle Paperwhite gibi) pasif matriks OLED (PMOLED) kullanılabilir. Bu ekranlar, ekran yenilenene kadar filmin belirli bölgelerine elektrik gönderir. Aktif matriks OLED'ler (AMOLED'ler gibi) ise yüksek hızlı yenilemeye ihtiyaç duyan akıllı telefonlarda ve HD televizyonlarda kullanılır. AMOLED, her pikseli yönetmek üzere ince bir film transistörüne gereksinim duyar. Ancak diğer OLED'ler gibi esnektir, yani kıvrılabilir, katlanabilir ve saydam olabilir.
OLED'ler ışık kaynağını ve renk dizilişini aynı anda kontrol eder. OLED'lerin düşük güç tüketimi, iyi görüntü kalitesi, yüksek dayanıklılık gibi birçok avantajı vardır. Ancak OLED teknolojisinin de bazı dezavantajları vardır. OLED'lerin şu an yaşadığı en önemli sorun, mavi ışığı oluşturmak için kullanılan maddenin diğer tonlara göre çok daha hızlı eskimesidir. Bu durum, zamanla renk dengesini ortadan kaldırabilir ve parlaklığı azaltabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder